Τον Μάρτιο του 1944 στην Νότια Καρολίνα, δυο νεαρά κορίτσια οδήγησαν τα ποδήλατα τους στην εξοχή με σκοπό να μαζέψουν λουλούδια. Η επόμενη μέρα ξημερώνει και δεν έχουν επιστρέψει από την βόλτα τους. Η αστυνομία της πόλης Άλκολου ειδοποιείτε από τους ανήσυχους γονείς των δύο κοριτσιών και η αναζήτηση ξεκινάει. Τα πτώματα της εφτάχρονης Μέρι Έμμα Ταμες και της εντεκάχρονης Μπέτι Τζούν Μπίννικερ, βρέθηκαν στις 23 Μαρτίου σε ένα χαντάκι. Οι γονείς δικαίως απαιτούν απόδοση δικαιοσύνης.
Στην αναζήτηση ενόχου, η αστυνομία συνέλαβε τον Τζορτζ Τζούνιους Στίνι. Ο Αφρο-Αμερικανός, ηλικίας δεκατεσσάρων χρονών, συνελήφθη και υπέστη την χειρότερη μοίρα. Αφού του αρνήθηκε η παρουσία της οικογένειας του καθώς και συμβούλου στην διάρκεια της δίκης του, αφού ο δικηγόρος του απέφυγε να καλέσει μάρτυρες και να διατηρήσει το δικαίωμα υπεκφυγής του, και αφού η ετυμηγορία του αποφασίσθηκε και τους ένορκους σε δέκα λεπτά, το δικαστήριο αποφάσισε την επιβολή της θανατικής ποινής. Ο νεαρός, εκτελέστηκε με την μέθοδο της ηλεκτρικής καρέκλας, στις 16 Ιουνίου του 1944, μετά από άδικο αγώνα με το συστηματικό ρατσισμό που διήρκεσε ογδόντα μέρες.
Δεν έχει σημασία που το 2014, η υπόθεση ανοίχτηκε ξανά και πλέον η αθωότητα του Τζορτζ αναγνωρίζεται.
Η μέθοδος εξάσκησης του αστυνομικού επαγγέλματος είναι τόσο σημαντική όσο και η τελική δικαστική απόφαση, μάλιστα το τελευταίο είναι ακριβές μόνο όταν το πρώτο ασκείτε σωστά.
Ας γυρίσουμε τα ρολόγια μπροστά, σχεδόν έναν αιώνα αργότερα.
Το 2020, η κουλτούρα των Αφρο-Αμερικανών, έχει γίνει αποδεκτή και εξαπλώνεται παντού. Φαινομενικά, η πρόοδος στην αποδοχή της Μαύρης Κουλτούρας είναι αξιοθαύμαστη. Στην αμερικάνικη και παγκόσμια μουσική σκηνή τα πιο αγαπημένα και θρυλικά ονόματα είναι του Τζειμς Μπράουν, Μάικλ Τζάκσον, Μπιγιονσέ και η λίστα μεγαλώνει. Η Χιπ-χοπ είναι το προτιμώμενο είδος μουσικής. Ιστορικά, Αφρο-Αμερικάνοι καλλιτέχνες εντάσσουν περισσότερα στοιχεία της κουλτούρας τους στο παγκόσμιο προσκήνιο τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Με την πιο εντατική και δίκαιη προβολή τους σε κάθε μορφή τέχνης, η εποχή του Τζορτζ Στίνι φαντάζει παρελθόν. Αν ο ρατσισμός δεν έχει εξαλειφθεί ολοκληρωτικά, είναι επιτέλους ατομική φιλοσοφία και δεν ενθαρρύνεται από την μεγαλύτερη πλειοψηφία.
Στις 25 Μάιου του 2020, στην Μινεάπολη της Μινεσότα, ο Τζορτζ Φλόιντ πρόσφερε σε ένα ταμία ένα πλαστό χαρτονόμισμα. Εξαγριωμένος ο ταμίας του καταστήματος, αρνείται τους ισχυρισμούς του Τζορτζ ότι το χαρτονόμισμα είναι έγκυρο και επιλέγει να καλέσει την αστυνομία. Λίγη ώρα αργότερα, ο Τζορτζ βρέθηκε ακινητοποιημένος από τέσσερις αστυνομικούς, ξαπλωμένος μπρούμυτα στην μέση του δρόμου. Ο ένας από τους αστυνομικούς έχει τοποθετήσει το γόνατο του στο σβέρκο, πιέζοντας προς το έδαφος. Με τα χέρια στις τσέπες, σαν να εκτελούσε ένα μέρος της καθημερινής ρουτίνας του, κράτησε τον Τζορτζ εκεί για σχεδόν εννέα λεπτά, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις του θύματος.
«Σας παρακαλώ, δεν μπορώ να αναπνεύσω.»
Τα παρακάλια του θύματος έπαψαν οριστικά σχεδόν εννέα λεπτά αργότερα.
Μία περαστικός ανέβασε το βίντεο στο ίντερνετ, προκαλώντας δικαιολογημένη οργή στην Μαύρη κοινότητα της Αμερικής, καθώς και σε όσους δεν ανήκουν σε αυτή και είναι αντι-ρατσιστές. Το διάσημο κίνημα Black Lives Matter είναι πιο παρόν στα θέματα της Αμερικής από ποτέ, και οι Ηνωμένες πολιτείες πρέπει να διαχειριστούν τις ειρηνικές διαμαρτυρίες, έναν ανίκανο πρόεδρο και την σωστή αντιμετώπιση της παράνομης συμπεριφοράς του σώματος. Για αυτό, λοιπόν με το αψεγάδιαστο σύστημα, έστειλαν αστυνομικούς να επιτεθούν σε διαμαρτυρόμενους, φυγάδεψαν τον πρόεδρο, και αρχικά απλά απέλυσαν και τους τέσσερις αστυνομικούς, αφού πρώτα έστειλαν προστατευτική φρουρά μπροστά από το σπίτι του ενόχου αστυνομικού. Θα έπρεπε να επικροτήσουμε την επακόλουθη επιλογή να τους συλλάβουν, μετά από την πίεση του λαού, αν δεν ήταν η ευνόητη επιλογή.
Από την δολοφονία του Τζορτζ, η αστυνομία εξακολουθεί να διαχειρίζεται το ζήτημα με επιθετική στάση στους διαμαρτυρόμενους. Αυτό δεν είναι θέμα «μερικών κακών αστυνομικών.» Αυτό είναι ζήτημα ενός προβληματικού συστήματος που διαιωνίζει τον ρατσισμό και την παραπληροφόρηση. Στην υπόθεση του Τζορτζ, ισχυρίστηκαν πως ο 46-χρονος αντιστάθηκε στην αστυνομία και είχε επιθετική στάση. Μέχρι που ανέβηκε βίντεο από τις κάμερες της οδού και έδειξε τον Τζορτζ να ακολουθεί τις εντολές τους, γνωρίζοντας ότι οι έλεγχοι από αστυνομικούς στους Μαύρους είναι συχνοί και ότι η οποιαδήποτε πρόκληση, ήταν ανόητη κίνηση.
Η δολοφονία του Τζορτζ ήταν αφύπνιση ότι μια λάθος ατομική απόφαση προς τους ευάλωτους, μπορεί να φέρει την καταστροφή. Εφόσον λοιπόν, η Γη της Ελευθερίας, δεν αξίζει τον τίτλο της, πνιγμένη στην υποκρισία, ίσως δεν είναι τόσο μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι εκμεταλλεύονται την δημιουργικότητα μιας κουλτούρας για δική τους ψυχαγωγία ή κέρδος, ενώ ταυτόχρονα απεχθάνονται τους ανθρώπους της.
Τα δύο θύματα που αναφέρθηκαν δεν είναι τα μόνα στην μακριά ιστορία της αστυνομικής βίας. Η εποχή του Στίνι δεν είναι παρελθόν, όσο το χρώμα του δέρματος καθορίζει την αναλωσιμότητα της ανθρώπινης ζωής.
by Κ.Γ.
