Πηγή τραγουδιού
Θα είμαι ειλικρινής… Είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να αξιολογήσεις και να κατατάξεις σειρές και ταινίες, ειδικά όταν είναι από τις πιο επιτυχημένες σειρές του Netflix, με κοινά στοιχεία αλλά και «μεγάλες» διαφορές.. Είναι πολλοί παράγοντες που πρέπει να λάβουμε υπόψιν για να αποφασίσουμε ποια είναι η καλύτερη. Η μια άνοιξε το δρόμο, η άλλη το συνέχισε, η μια καινοτόμησε, η άλλη επηρεάστηκε.. Ποια είναι λοιπόν η μια και ποια η άλλη; Αρκούν βέβαια μόνο αυτά; Η συνέχεια είναι απρόβλεπτη!
Βρίσκομαι λοιπόν αντιμέτωπος με δύο από τις καλύτερες sci-fi σειρές όλων των εποχών. «Stranger Things» και «The Dark». Ένα θέμα που έχει πολυσυζητηθεί και έχει γίνει αναφορά για αντιγραφή σεναρίου και όχι μόνο! Ομολογώ πως ο ζυγός έγερνε προς το Dark, μα αν κάτσεις και το σκεφτείς θα καταλάβεις πως ίσως έχεις βιαστεί!
Επίσης, είναι λίγο ειρωνικό να αναφέρω το παραπάνω υπό την συνοδεία της εκπληκτικής σύνθεσης του Stranger Things από τους εξαιρετικούς Kyle Dixon και Michael Stein!
The Dark
Δε θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που μου προσέφερε η σειρά, ειδικά στους 2 πρώτους κύκλους. Είχα ακούσει διάφορες κριτικές, οπότε είπα: «Γιατί όχι, τι έχω να χάσω!» Και όντως έχασα.. το μυαλό μου! Η πιο σωστή λέξη μάλλον είναι «κάψιμο», κάθε επεισόδιο πιο μπέρδεμα από το προηγούμενο, εκεί που νομίζεις πως έχεις καταλάβει κάτι, τσουπ.. κάτι γίνεται και ξανά από την αρχή! Φυσιολογικό λοιπόν, είναι να περιμένεις αγωνιωδώς την συνέχεια όπως κι αν στην σερβίρουν. Μάλλον όχι όπως, αλλά όταν («Σημασία δεν έχει το πως, αλλά το πότε…» -για τους φανς-)! Προσωπικά οι συνεχείς ανατροπές είναι στοιχείο που λατρεύω, αλλά δεν νομίζω να είναι το ίδιο ευχάριστες σε όλους.
Η σειρά ξεκινάει δυναμικά και είναι πολλά υποσχόμενη, από τα πρώτα λεπτά ξέρεις πως κάτι περίεργο συμβαίνει. Σε κρατάει σε ένταση συνεχώς και αναρωτιέσαι αν το IQ σου βρίσκεται τουλάχιστον στο κανονικό όριο, γιατί δεν μπορείς να διανοηθείς τι συμβαίνει!
Τα σκηνικά είναι πολύ ατμοσφαιρικά και οι μεταπηδήσεις στις εποχές είναι πολύ ρεαλιστικές. Τα εφέ προσδίδουν ρεαλισμό και τρόμο. Καταλαβαίνεις από το πρώτο σκηνικό σε ποια εποχή βρίσκεσαι, νιώθεις την υπερβολική εχεμύθεια που έχουν όλοι στην πόλη του Βίντεν και σε κάνει πραγματικά να φρικάρεις.
Δεν εμφανίζεται τόσο το χιούμορ στους διαλόγους, όσο η ψυχική ένταση, ο προβληματισμός και ο ρεαλισμός των πρωταγωνιστών. Πράγμα που καθιστά πιο σοβαρή την σειρά και όχι κατάλληλη για παιδιά.
Ένα καλό στοιχείο είναι πως από την αρχή σου ξεκαθαρίζει πως υπάρχει ένας μόνο πρωταγωνιστής, ας παίζει με διάφορα πρόσωπα! Συνδέεται με τα πάντα και με όλους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η σειρά γίνεται μονότονη και δεν εμβαθύνει στους υπόλοιπους χαρακτήρες.
Η μεγαλύτερη επιτυχία κατά την γνώμη μου είναι η επιλογή του καστ! Όχι ως προς την ερμηνεία τους τόσο, αλλά ως προς στην φανταστική ομοιότητα των παιδιών, των εφήβων και των ενηλίκων! Είσαι σε φάση που νομίζεις ότι υπάρχει εξ αίματος συγγένεια μεταξύ τους!
Το σενάριο του είναι πρωτότυπο, πρέπει να το παραδεχτούμε. Επιδιώκει να συνδέσει τα πάντα. Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, τους πρωταγωνιστές, κάθε δευτερόλεπτο του καρέ, καθώς και τις επιτυχημένες μπρος – πίσω αναδρομές! Βέβαια με πικραίνει το γεγονός πως σε αρκετά σημεία μου υπενθυμίζει το Stranger Things. Οι παράλληλες διαστάσεις, παιδιά που χάθηκαν, οι τίτλοι στην αρχή, εργαστηριακά πειράματα που πήγαν λάθος, οι ατμόσφαιρες (ειδικά των 80’s) κ.ο.κ.
Θα την χαρακτήριζα ως την πιο mindblow σειρά που έχω παρακολουθήσει ποτέ και έχω δει πολλές περίεργες! Μη ξεχνάμε όμως, πως και μια πολύ επιτυχημένη σειρά στο σχετικά κοντινό παρελθόν επιδίωξε την τέλεια σύνδεση, με αποτέλεσμα να πλατειάσει και να φτάσει σε ένα ”εύκολο τέλος”. Στο LOST αναφέρομαι φυσικά!
Ας ελπίσουμε να μη γίνει το ίδιο!
Stranger Things
Προσωπικά η σειρά με καθήλωσε από την πρώτη στιγμή! Από το “πέσιμο” των τρομερών neon τίτλων και την ακρόαση του φοβερού soundtrack, το μυαλό μου ταξίδεψε κατευθείαν σε εκείνη την εποχή! Όλα ξεκινούν στην πόλη Χόκινς, όταν ένα παιδάκι εξαφανίζεται και περίεργα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα. Το σενάριο ακούγεται χιλιοπαιγμένο και κλασσικό, μόνο που δεν είναι! Ρομαντισμός, αθωότητα, μυστήριο, άγνωστα πλάσματα, ένταση, συνωμοσίες, μοναδικοί χαρακτήρες, και πολλά ακόμα συντονίζονται και δημιουργώντας αυτό το κόσμημα!
Η ροή είναι ξεκάθαρη, έχει αρχή, μέση, και τέλος σε κάθε σεζόν. Ξεκινάει ευχάριστα και ουτοπικά με κάθε χαρακτήρα, συνεχίζει με το κακό να ξεπροβάλλει και στο τέλος έρχονται αντιμέτωποι με αυτό! Το χιούμορ δε λείπει καθόλου και συνδέεται αρμονικά με την ένταση και τις κορυφώσεις στην σειρά! Με πιο απλά λόγια, έχει πιο ευρύ κοινό από τo The Dark και βλέπεται πιο ευχάριστα!
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε πως αποτυπώνει άριστα την δεκαετία των 80’s με πολλούς τρόπους. Από τα κουρέματα και το ντύσιμο των πρωταγωνιστών, μέχρι την μουσική επένδυση και τις κινηματογραφικές σκηνές. Σίγουρα έχει ένα από τα καλύτερα soundtracks και όχι μόνο! Όλοι οι ήχοι και οι συνθέσεις αποπνέουν μια ατμοσφαιρικότητα, ένα μυστήριο και σε κάνει να μη θέλεις να σταματήσεις να βλέπεις! Ακόμα και οι φίρμες της τότε εποχής μας υπενθυμίζουν την σημερινή ιεραρχία προτιμήσεων!
Έχει γίνει άψογη δουλειά με το σενάριο, την σκηνοθεσία και τα εφέ. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες sci-fi σειρές. Το «Upside Down» μοιάζει απίστευτα ρεαλιστικό, ατμοσφαιρικό, σκοτεινό και τρομαχτικό! Υπάρχει διάχυτη αίσθηση μυστηρίου, τηλεπαθητικές ικανότητες, παιχνίδια του μυαλού, τόσο αληθοφανή που σου κόβουν την ανάσα!
Όλο το καστ είναι «ένας και ένας». Δεν μπορούσε να έχει πιο επιτυχημένη επιλογή στους ρόλους. Μπορείς να ταυτιστείς σχεδόν με όλους -μικρούς και μεγάλους- και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κάποιος αντιπαθής! Υπάρχει εμβάθυνση στους περισσότερους χαρακτήρες και κατά κάποιον τρόπο, ακόμα και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες παίζουν βασικό ρόλο!
Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε είναι πως σε κάνει να βλέπεις τον εαυτό σου σε όλα τα στάδια της ζωής σου! Σαν μικρό παιδάκι που μαζευόσουν σε κάποιο σπίτι με τους φίλους και έπαιζες D&D, έβγαινες βόλτα με τα ποδήλατα, ή πήγαινες στα ουφάδικα (τα τότε Video Games). Σαν έφηβος, που ανακάλυπτες τον έρωτα και αντιδρούσες σε κάθε κατάσταση. Σαν ενήλικας, όπως ο αρχηγός της αστυνομίας που έχει περάσει τόσες δυσκολίες και προσπαθεί να επαναφέρει την τάξη και την αρμονία! Ακόμα και σαν την μητέρα που αγνοείται το παιδί της και προσπαθεί να το βρει με μη λογικά μέσα, αντιδρώντας σαν παρανοϊκή.
Το Stranger Things υπήρχε πριν το The Dark, μια μεγάλη παραγωγή που αγαπήθηκε από το ευρύτερο κοινό και άνοιξε το δρόμο για άλλες τόσες σειρές με παρόμοιο περιεχόμενο.. Είναι η σειρά που σε κάνει να νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια, να σε βάζει σε προβληματισμούς, να σου δημιουργεί σασπένς, με ευχάριστα διαλείμματα γεμάτα χιούμορ! Ευελπιστώ οι κύκλοι να συνεχίσουν και να σταθούν αντάξια με τις προσδοκίες του κοινού!
Το ποια σειρά προτιμάει ο κάθε ένας μας είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα! Και οι δύο σειρές είναι μεγαθήρια στο είδος τους!
Όποιος δεν τις έχει παρακολουθήσει, συνιστώ να το κάνει, για αυτό προσπάθησα όσο μπορούσα να μη σας κάνω spoiler! Οι υπόλοιποι, μπορούν να ψηφίσουν παρακάτω ποια σειρά τους άρεσε περισσότερο!
Παναγιώτης Πατρούλιας
