Δεν είναι ωραίο να μένεις στο ρετιρέ. Για πολλούς λόγους. Καταρχάς δίνεις εύκολο στόχο. Όλοι σε προσδιορίζουν στις κουβέντες τους ως ο “λεχρίτης του ρετιρέ” και δε χάνουν χρόνο να σε θάψουν. Ενώ αν δεν μένεις στο ρετιρέ μπορεί να χαθεί πολύτιμος χρόνος στον οποίο θα αναλωθεί ο άλλος να θυμηθεί σε ποιον όροφο μένεις. Είναι διαφορετικό να λέει ο άλλος “εκείνος ο λεχρίτης, μωρέ, που μένει στον δεύτερο ή στον τρίτο”. Μάνι-μάνι μπαίνουν κι άλλοι στο παιχνίδι. Ενώ ο λεχρίτης του ρετιρέ είναι ένας και μοναδικός. Εσύ. Ή μάλλον εγώ.
Αν τα ρετιρέ είχαν πολιούχο, σίγουρα αυτός θα ήταν ο Γιάννης Δαλιανίδης. Η συμβολή του ανεκτίμητη. Η κωμική σειρά «Ρετιρέ» που δημιούργησε σημείωσε μεγάλη επιτυχία, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι οι κάτοικοι των ρετιρέ έγιναν πιο προσιτοί και συμπαθείς από ποτέ. Εκείνη την περίοδο θυμάμαι μας χαιρετούσαν όλοι, ενώ ζητούσαν από τη μάνα μου να δώσει τα χαιρετίσματά τους στην Κατερίνα και στη Χαρούλα. Τότε ήταν που τα ρετιρέ απέκτησαν τη δική τους μουσική. Ναι, αυτό που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη ρετιρέ. Σαν τα σκυλιά του Παβλόφ. Όσοι δεν ξέρετε τη μελωδία στην οποία αναφέρομαι, δηλαδή όσοι δεν προλάβατε τη σειρά και τις επαναλήψεις της, μπορείτε να κάνετε μια αναζήτηση στο διαδίκτυο. Και σίγουρα δεν είχατε γαμάτα παιδικά χρόνια. Πάντα ήθελα να την πω σε κάποιον έτσι.
Πριν από μερικές εβδομάδες, ένα πρωινό έπρεπε να βγω να πάω να κάνω κάτι ψώνια. Δεν υπάρχουν και πολλοί λόγοι για να βγω τα καλοκαίρια έξω τα πρωινά. Τα ψώνια ειδών πρώτης ανάγκης, όπως τροφή για σκύλους και στιγμιαίος καφές, είναι σημαντικός λόγος να βγεις από το σπίτι και να βουτήξεις στη λάβα του καύσωνα. Βγήκα λοιπόν από το διαμέρισμα, κλείδωσα και κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ…
