Παναχαϊκή: Γιατί τα 19 χρόνια μακριά από τα «σαλόνια» είναι πολλά για την μεγάλη κυρία….
Για όλους εμάς τους ποδοσφαιρόφιλους, η πρώτη μας εμπειρία στο κορυφαίο άθλημα του πλανήτη, έχει μείνει για πάντα ανεξίτηλη στις μνήμες μας. Πάντα θα θυμόμαστε τον πρώτο αγώνα που παρακολουθήσαμε σε ποδοσφαιρικό γήπεδο και τις πρώτες χαρές που πήραμε πανηγυρίζοντας κάποιο γκολ της ομάδας που υποστηρίζαμε.
Η ιστορία ξεκινά…
Έτσι και η δική μου πρώτη εμπειρία ξεκινάει κάπου στα έξι μου. Ακριβώς 39 ολόκληρα χρόνια πριν, παιδάκι της 1ης Δημοτικού. Ηταν η μέρα που έπιασα από το χέρι τον αείμνηστο παππού. Μπήκαμε στο αστικό λεωφορείο και ο δρόμος μας έβγαλε κάπου στην Ελλήνος Στρατιώτου. Στο γήπεδο της Αγυιάς αγωνιζόταν η Παναχαϊκή, η οποία και αποτελούσε την αγαπημένη ομάδα του μπαρμπά-Δημήτρη. Όταν περάσαμε την είσοδο του γηπέδου, αντίκρισα ένα θέαμα που όμοιο του δεν είχα ξαναδεί. Κερκίδες γεμάτες από κόσμο, ένα γήπεδο γεμάτο παλμό. Εμείς καθίσαμε όρθιοι πίσω από τα κάγκελα του γηπέδου. Εκεί στις θέσεις των όρθιων όπου τα εισιτήρια ήταν φθηνά αφού και η οικονομική δυνατότητα του μπαρμπά-Δημήτρη δεν ήταν για κάτι παραπάνω.
Η αγάπη του όμως για τους «κοκκινόμαυρους» ήταν τόσο μεγάλη που δεν είχε πρόβλημα να παρακολουθήσει όρθιος στα δύο του πόδια επί ενενήντα λεπτά την αγαπημένη του Παναχαϊκή. «Παππού, ποια ομάδα είμαστε εμείς ;» θυμάμαι να τον ρωτάω. Αυτή με τα κόκκινα-μαύρα Κωστάκη, μου απάντησε. Και κάπως έτσι είχα μπει στο «πετσί» του αγώνα και είχα την πρώτη γνωριμία με μια από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδας. Μάλιστα είχα την τιμή και ίσως να είμαι και από τους ελάχιστους της ηλικίας μου, να δω ζωντανά στο γήπεδο έναν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που έβγαλε η χώρα, το «μαύρο διαμάντι» της Παναχαϊκής, τον αείμνηστο Κώστα Δαβουρλή, ο οποίος εκείνη την χρονιά έκανε τις τελευταίες του εμφανίσεις στα γήπεδα, 11 χρόνια πριν μας αποχαιρετήσει για τα «ουράνια γήπεδα» και την ποδοσφαιρική ομάδα των αγγέλων.
Γιατί όλη αυτή η παιδική ιστορία;
Ως προς τι θα με ρωτήσετε όλος αυτός ο πρόλογος; Μα για έναν και μοναδικό λόγο. Για να σας θυμίσω πόσο μεγάλη είναι αυτή η ομάδα και πόσο τεράστιοι ποδοσφαιριστές έχουν περάσει από τα αποδυτήρια της. Αν αρχίσω να τους λέω όλους, θα χάσουμε το μέτρημα. Μια ομάδα που πλέον συμπληρώνει 19 ολόκληρα χρόνια μακριά από την Α’ Εθνική και «βολοδέρνει» μεταξύ της Β’ και Γ’ Εθνικής. Football League και SuperLeague 2 αν προτιμάται. Μια ομάδα που όλα αυτά τα χρόνια αναγκάστηκε να αγωνίζεται στην κυριολεξία με «χωριά» και να τρίζουν τα κόκκαλα όλων αυτών που φόρεσαν την φανέλα της και έφτασαν μαζί της να αγωνίζονται ακόμα και στα Ευρωπαϊκά γήπεδα.
Τι έφταιξε όλα αυτά τα χρόνια;
Πολλά πράγματα που αν κάτσουμε να τα αναλύσουμε θα θέλουμε μέρες ολόκληρες. Το λυπηρό δε είναι ότι η Παναχαϊκή κατάφερε να διώξει τον κόσμο από δίπλα της. Αυτόν που στον πρόλογο της ιστορίας μου, έζησα σε ένα γεμάτο γήπεδο. Ακόμα και εγώ τολμώ να ομολογήσω ότι δεν αποτέλεσε ποτέ την ομάδα της καρδιάς μου. Αν και με τα χρόνια θα ήθελα πολύ να την δω να πρωταγωνιστεί και να την υποστηρίξω με όλη μου την καρδιά, ως ομάδα της πόλης μου. Να με κερδίσει που λένε.
Για κάποιους λόγους η προτίμηση μου έγειρε προς τον Παναθηναϊκό και την Λίβερπουλ, δύο ομάδες που είχα παρακολουθήσει στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1984 και που εκείνη την εποχή μονοπωλούσαν τους τίτλους στην χώρα τους. Γιατί κακά τα ψέματα, ένα παιδί θέλει να βλέπει την ομάδα του να σηκώνει πρωταθλήματα ή τουλάχιστον να συγκαταλέγεται μέσα στις κορυφαίες. Όλοι με αυτό το κριτήριο επιλέγουμε την ομάδα μας. Και όλα αυτά τα χρόνια, η Παναχαϊκή με την αγωνιστική της συμπεριφορά έδιωξε τον κόσμο από το γήπεδο και απομάκρυνε γενεές παιδιών να γίνουν «Παναχαϊκιώτες».
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπήρχε ένας μεγάλος επιχειρηματίας της περιοχής να «αναστήσει» αυτή την ομάδα. Η Παναχαική αποτελεί το καμάρι της Πάτρας. Αδυνατώ να το πιστέψω. Μου έχει μείνει και σαν αίσθηση ότι πολλοί τελικά ήθελαν το κακό αυτής της ομάδας. Και φθάνουμε στο σήμερα, όπου ένα «παράθυρο ελπίδας» φαίνεται να ανοίγει. Μια «ηλιαχτίδα φωτός» φαίνεται να μπαίνει στο γήπεδο της Αγυιάς. Και αυτή λέγεται Γιώργος Μπάρλος. Ένας άνθρωπος που θέλει να αλλάξει την Παναχαϊκή, να την κάνει μια εκ των κορυφαίων ομάδων της χώρας. Δεν είναι τα λόγια του που σε κάνουν να ελπίζεις. Από τέτοια ακούσαμε πολλά τα προηγούμενα χρόνια. Είναι οι πράξεις του που δείχνουν ότι αυτός ο άνθρωπος έχει «όραμα» για την ομάδα.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από πολλά χρόνια οι «κοκκινόμαυροι» απέκτησαν ένα δικό τους προπονητικό κέντρο. Ούτε ότι σε λίγες ημέρες θα λειτουργήσει το δικό της διαδικτυακό κανάλι, το «Panachaiki TV» με κάλυψη των αγώνων της ομάδας και όχι μόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι η Παναχαϊκή έχει πλέον το δικό της πούλμαν που θα ζήλευαν και κορυφαίες ομάδες της Ελλάδας. Οι φετινές μεταγραφές της ομάδας είναι από το λεγόμενο «πάνω ράφι» και δίνουν στον κόσμο της ελπίδα ότι η φετινή πρωταθλήτρια της SuperLeague 2 θα έχει «κοκκινόμαυρα» χρώματα. Δεν είναι μόνο τα λόγια αυτού του ανθρώπου.
Τι άλλο μετράει;
Είναι οι πράξεις του μα πάνω από όλα αυτός ο εγωισμός που βγάζει προς τα έξω. Ένας εγωισμός με την καλή έννοια, αυτή του νικητή, του ανθρώπου που θέλει να πετύχει σε αυτό που έχει θέσει ως στόχο. Αυτό άλλωστε ο κ. Μπάρλος το έχει δείξει και στις δικές του επιχειρήσεις, ως ένας άνθρωπος άκρως επιτυχημένος στον χώρο του. Όλα αυτά αρκούν θα μου πείτε ; Όχι, δεν αρκούν, χρειάζονται και άλλα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι «αγγελικά πλασμένο» τα τελευταία χρόνια.
Όπως και να έχει όμως ένα είναι σίγουρο. Ότι με τις κινήσεις αυτές η Παναχαϊκή ξανακερδίζει τον κόσμο της, ξαναχτίζει μικρούς οπαδούς, δίνει και πάλι ελπίδα ότι την νέα χρονιά θα την θαυμάζουμε στα «μεγάλα σαλόνια» και ίσως σε λίγα χρόνια σε πολύ μεγαλύτερα, αυτά της Ευρώπης. Γιατί τα 19 χρόνια μακριά από τα «σαλόνια» είναι πολλά για την μεγάλη κυρία….
Κώστας Αγοράκης
