Τον γνώρισα το 2016 στα church sessions του Pepper 96.6 (έκανα και ρίμα). Κάποιοι θα τον ξέρετε από το πιο γνωστό του τραγούδι, το Ατάρι, κάποιοι θα τον έχετε δει στις Άγριες Μέλισσες του Ant1, κάποιοι αναρωτιέστε ακόμη σε ποιον αναφέρομαι. Ο λόγος για τον Δημήτρη Σαμόλη.
Είχα την τύχη λοιπόν να βρεθώ στο πρώτο live της τότε σεζόν το οποίο γινόταν στην αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Αθήνα μια Δευτέρα του Οκτώβρη. Η είσοδος γινόταν μόνο με προσκλήσεις και κρατούσα μια από αυτές – ή για να είμαι πιο ακριβής δεν κρατούσα τίποτε άλλο εκτός από το τσαντάκι μου, αλλά υπήρχε μια προφορική πρόσκληση από τον σταθμό Pepper την οποία είχα κερδίσει με το σπαθί μου (νέα γενιά σπαθιών με κάρτα Sim που στέλνουν sms για να κερδίσουν προσκλήσεις). Μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον πώς ένα live θα γινόταν σε χώρο λατρείας και ταυτόχρονα, επειδή γνώριζα την ακουστική των εκκλησιών αυτών, θέλησα να ζήσω την εμπειρία αυτή από κοντά. Καμία σημασία δεν είχε για μένα το ότι δεν ήξερα ποιος θα ήταν εκείνος που θα τραγουδούσε, όμως αποδείχθηκε ότι μπορείς να βρεις πολλά διαμάντια κατά τύχη.
Χτες, σχεδόν 4 χρόνια μετά, βρέθηκα και πάλι (αυτή τη φορά επί τούτου και όχι τυχαία) σε ενα live του Δημήτρη στο Μπλε Παπαγάλο στην πλατεία Αυδή Μεταξουργείου, αφενός ως ένα καλωσόρισμα του Ιουλίου, μιας και ήταν πρώτη του μηνός, και αφετέρου ως παρουσίαση του νέου του δίσκου «Πινόκιο». Ο μπλε Παπαγάλος ανήκει στη Νέλλη Μποφίλιου, την αδερφή της γνωστής μας Νατάσσας, οπότε ναι έγινε και το προφανές, μας είπε και 2 τραγούδια η Νατάσσα με την καταπληκτική φωνή της.
Οι βεραμάν βιντάζ καρέκλες στον κήπο της πλατείας άρχιζαν να γεμίζουν από τις 8:30. Περίπου μια ώρα μετά εμφανίστηκε όπως πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος ο Δημήτρης με τραγούδια από το νέο του δίσκο περιβάλλοντάς τα με παλιότερα δικά του αλλά και με κομμάτια άλλων μουσικών. Πατώντας πολύ γερά επάνω στο πεντάγραμμο που μας μετέφερε η μπάντα του γεμίζοντας ήχους την πλατεία, απέδειξε ότι είναι σωστός αοιδός και ερμηνευτής όλων των κομματιών τα περισσότερα από τα οποία γράφει ο ίδιος.
Οι κακές γλώσσες θα πουν πως λέει παραμύθια για μικρά παιδιά. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί αυτό να είναι απαραίτητα κακό! Πράγματι, κάθε του τραγούδι είναι μια ιστορία, όπως είναι και τα παραμύθια. Στα live του δεν θέλεις να συζητήσεις και να ακούς μουσική. Θέλεις να ακούς τους στίχους, να μαθαίνεις την ιστορία και να παρακινείσαι από την παρουσία του στη σκηνή, το σπάσιμο της μέσης και τη ρυθμική του κίνηση (αυτό είναι κάτι που προφανώς απέκτησε στη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου από όπου έχει αποφοιτήσει σε συνδυασμό με την έμφυτη χορευτική ικανότητα του). Αξίζει να σημειώσουμε ότι παράλληλα έχει τελειώσει και τη Νομική Σχολή Αθηνών, πολυτάλαντος και πολυπράγμων ωσάν τον Οδυσσέα! Ευτυχώς για εμάς, εγκατέλειψε τις αίθουσες δικαστηρίων για να κερδίσει ολοένα και περισσότερους ενόρκους με το μέρος του εκφράζοντας δικαίως την αγάπη για τη μουσική.
Από τα παλιότερα κομμάτια του, εκτός από το αγαπητό «Ατάρι», έχουμε ξεχωρίσει το «Οι γνώμες και οι άνεμοι» , φυσικά το αγγλόφωνο «Fortune Cookie» (επιτέλους κάποιος Έλληνας ερμηνευτής που μπορεί να τραγουδήσει σωστά ένα αγγλικό κομμάτι), το ανατρεπτικό «Δικτατορία της ευτυχίας» και άλλα. Από το νέο του δίσκο «Πινόκιο» , το ομώνυμο τραγούδι είναι ντουέτο με τον Κωστή Μαραβέγια και έχει εμπνευστεί – όπως ο ίδιος ανέφερε – από τον Δ. Σαββόπουλο και τον «Καραγκιόζη». Το τελευταίο μας τραγούδησε χτες με πολύ κέφι και μάλιστα συμμετείχε σε αυτοσχέδιο χορό που είχε στήσει το κοινό στην πλατεία, ως προάγγελο του Πινόκιο που ακολούθησε.
Κάποια ακόμη από τα κομμάτια του νέου άλμπουμ είναι το αγαπημένο παιδικό γλυκό του Δημήτρη : τα «Κουρκουμπινια», το «Χάρτες» που μας μιλά για τις σχέσεις από απόσταση, και το «Κανίς» σε ήχους ρεμπέτικου, ένα είδος που δε μας έχει συνηθίσει. Μάλλον δεν έχει συνηθίσει και εκείνος τον εαυτό του σε τέτοιες ερμηνείες και γι’ αυτό δεν το πήρε όλο επάνω του. Παρόλο που έχει γράψει τη μουσική και τους στίχους ο ίδιος, το «Κανίς» είναι το δεύτερο ντουέτο του νέου άλμπουμ, αυτή τη φορά με τη Μάρθα Φριντζήλα. Όσο για το «Ζάχαρη» , σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη, βρε Δημήτρη ας το άφηνες να το πάρει η Μαρίζα Ρίζου καλύτερα! Δε μας ενθουσίασε. Αυτό που μας ενθουσίασε, ήταν όταν ο Θέμης κάθισε στα πλήκτρα και μας ταξιδέψατε μαζί με το «Μικρή Διαφορά». Ήταν από τις στιγμές που δεν θέλεις να είσαι πουθενά άλλου εκτός από εκεί που βρίσκεσαι..
Αλήθεια, πόσες είναι αυτές οι στιγμές στην καθημερινότητα μας; Καλή επιτυχία για το νέο δίσκο, δεν λέω πως είναι δεδομένη, γιατί τίποτα σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι! Ευχαριστούμε που κάνατε την καθημερινή και δεδομένη μας Τετάρτη μοναδική!
Φωτογραφίες από το Live!
Φωτεινή Σκουτέλα
