Τελευταία ημέρα διακοπών! Το κινητό πλήρως φορτισμένο. Έχω πάει στην πανέμορφη Ιθάκη και έχω γυρίσει όλο το νησί.
Όχι μόνο το Κιόνι που πάνε οι «απλοί τουρίστες» , αυτοί από τις ημερήσιες εκδρομές των μεγαλύτερων Ιόνιων νησιών και φυσικά οι σκαφάτοι. Εγώ είμαι ταξιδιώτης, ταξιδευτής, νομάς. Ε, εντάξει, ας μείνω στο ταξιδιώτης, αρκεί!
Έχω γεμίσει λοιπόν το κινητό μου με φωτογραφίες από τα μενιρ του Αρακλή, από τις πυραμίδες της Εξωγής και την αεροπλανική θέα από το μοναστήρι των Καθαρών (Ιερά μόνη Παναγίας Καθαρών, όποιος βρεθεί Ιθάκη να πάει οπωσδήποτε και να ανεβεί στο καμπαναριό). Δεν έχω ανεβάσει τίποτα στα social – ακόμη – και όσοι με γνωρίζουν άρχισαν να πιστεύουν ότι απλά λέω ψέματα και δεν έχω πάει διακοπές! Αλλιώς που είναι το αποδεικτικό υλικό; Που είναι η δική μου παραλία για να συγκρίνουμε τα νερά της με των υπολοίπων; No picture- no truth!
Η απώλεια
Για να επανέλθω λοιπόν στο δημοφιλές και όπως λένε καρποσταλικό Κιόνι, συνειδητοποιώ την τελευταία ημέρα ότι δεν έχω αποθανατίσει τα πολυφωτογραφημένα σκαλάκια που καταλήγουν στα κρυστάλλινα τιρκουάζ νερά. Άγιο είχαμε που το θυμήθηκα έγκαιρα και πήγαμε να τα φωτογραφίσουμε μόνα τους αλλά και με εμένα καθισμένη επάνω τους με λεζάντα “just chilling”. Πλήρως εξοπλισμένη λοιπόν με εικόνες αποθηκευμένες με μία δίκαιη μοιρασιά στο μυαλό μου και στο κινητό μου, ξεκίνησα για το δρόμο της επιστροφής. Τρία βήματα είχα κάνει όταν γλίστρησε το μονάκριβο κινητό μου (μοναδικό αλλά και ακριβό) και με ένα γκελ έπεσε κάτω από το προστατευτικό κάγκελο σε ένα χωμάτινο αμφιθεατρικό κομμάτι γης με πουρνάρια και λαγκάδια που οδηγούσε ως την θάλασσα… κοινώς, ένας μικρός γκρεμός! Και μία μεγάλη καταστροφή!
Η αναζήτηση
Όπως είπα και στον υπάλληλο του καταστήματος που πήγα μετά από μέρες για να ανακτήσω τον τηλεφωνικό αριθμό μου, η σειρά πόνου για απώλειες πάει ως εξής : Άνθρωπος, σκύλος, κινητό. Βίωνα την νούμερο 3 μεγαλύτερη απώλεια! Περνούσαν από το μυαλό μου οι στίχοι από την Ιθάκη του Καβάφη: «Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι» -Ναι μου το έδωσε αλλά χωρίς καλό τέλος! «Χωρίς αυτήν δεν θα βγαινες στον δρόμο» -Σωστά, τώρα θα πρέπει να βγω στους δρόμους για ελεημοσύνη για να ξαναπάρω τέτοιο κινητό! «Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια» -Τι άλλα να με δώσει; Με κέρασε φαρμάκι και μου πήρε και το smartphone! “Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθακες τι σημαίνουν» -Φυσικά και κατάλαβα, θήκη με αλυσιδάκι κρεμασμένη στο λαιμό αλλιώς δεν έχει φωτογραφίες !!!
Αφού πέρασε μια ώρα άκαρπων προσπαθειών να εντοπίσουμε που περίπου βρίσκεται, ανάμεσα στο χαμό με τα ξερόκλαδα και τα δέντρα, ήρθε το επόμενο στάδιο που ακολουθεί αυτό της θλίψης: Η παραδοχή! Έπρεπε να παραδεχτώ ότι το φρόνιμο είναι να υποχωρήσω από το πεδίο μάχης και να μην χάσω εκτός από το κινητό και το πλοίο που αναχωρούσε σε 30 λεπτά από τις Φρίκες. Ναι, έτσι ακριβώς, αφού έφαγα αυτή την φρίκη πήγα στο λιμανάκι των Φρικών για να εγκαταλείψω τις προσπάθειες, την συσκευή μου και το νησί.
Το συμπέρασμα
Μετά από μία εβδομάδα χωρίς πρόσβαση στις εφαρμογές μου, χωρίς επικοινωνία με φίλους και γνωστούς, χωρίς να μπορώ να φωτογραφίσω το καθετί, να βλέπω την πρόγνωση του καιρού και τις καθημερινές ειδήσεις, να γράφω μηνύματα και e-mail και να ακούω την αγαπημένη μου μουσική με κάθε ευκαιρία, έχω να πω πως τελικά δεν είναι λόγος να τα βάφουμε και μαύρα! Ήταν μια βδομάδα ψηφιακής αποτοξίνωσης – αν εξαιρέσεις κάποιες στιγμές που δανείστηκα το κινητό του Νικόλα για λίγο – εντάξει, σε όλα τα προγράμματα απεξάρτησης υπάρχει υποκατάσταση της κύριας ουσίας με άλλη για κάποιο διάστημα!
Επειδή τις ημέρες αυτές έτυχε να τις περάσω εκτός Αθηνών, μακριά από την καθημερινή μου ρουτίνα, κατάφερα να αντιληφθώ πόσο σημαντικός είναι ο χρόνος μας, πώς τον διαχειριζόμαστε και πόσο από αυτόν σκορπάμε μπροστά σε μία οθόνη – μεγάλη η μικρή δεν έχει σημασία – βλέποντας διάφορα βίντεο για θέματα που ένα μεγάλο ποσοστό από αυτά δεν έχουν πραγματικό ενδιαφέρον, και παρακολουθώντας τις ζωές των άλλων λες και είμαστε ο Ούλριχ Μούε.
Από τη μία πλευρά νιώθεις σαν ξεκρέμαστος γιατί ανατρέπεται μία συνήθεια ετών, από την άλλη όλο αυτό σου προκαλεί ένα αίσθημα απελευθέρωσης, σαν να ζεις μυστικά και κανείς δε μαθαίνει για σένα τίποτα αλλά ούτε εσυ έχεις κάποια ενημέρωση για τους άλλους και για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Σίγουρα, είναι μία ευκολία η τόσο άμεση επικοινωνία, η επαφή με αγαπημένους μας ανθρώπους που ζουν μακριά, η πρόσβαση με μεγάλη ταχύτητα σε εφημερεύοντα νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα και το κέρδος χρόνου στην εξέλιξη επαγγελματικών υποθέσεων, όμως, κανείς δεν θα ζημιωνόταν αν μια εβδομάδα κάθε έτος αποφάσιζε να ζήσει χωρίς την ύπαρξη του κινητού του. Ή τουλάχιστον, χωρίς την άσκοπη χρήση του.
Η πρόταση
Δοκιμάστε στις επόμενες διακοπές σας να δηλώσετε στον εαυτό σας τρεις κατηγορίες για τις οποίες και μόνο θα κάνετε χρήση του κινητού. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να ήταν 1. κλήση από κάποιον δικό μας που ζει μόνος ή έχει προβλήματα υγείας 2. εύρεση εφημερεύοντος φαρμακείου / νοσοκομείου 3. οδική βοήθεια / ασφάλεια.
Βάζοντας λοιπόν ρήτρα στον εαυτό μας πως δεν θα κάνουμε χρήση του κινητού μας για καμιά άλλη κατηγορία, θα καταφέρουμε να ζήσουμε για μια βδομάδα όπως παλιά, με χάρτες αντί για GPS και με τις συμβουλές των παππούδων στο καφενείο πίνοντας ελληνικό καφέ, αντί για τις προτάσεις των τουριστικών sites. Κοιτάζοντας αστεράκια στον ουρανό αντί για τα αστεράκια του εστιατορίου που θα φάμε το βράδυ στις ταξιδιωτικές εφαρμογές. Και όσο για τις φωτογραφίες, δεν πειράζει, αποτυπώστε τις όλες στο μυαλό σας που δεν θα σβηστούν ποτέ και πείτε ότι τις είχατε τραβήξει και πως η συσκευή σας χάθηκε σε κάποιο γκρεμό πάνω από τη θάλασσα!
Καλό φθινόπωρο από όλους εμάς στο Φλότσα!
Φωτεινή Σκουτέλα
