Ωραία θα ήταν…….
Τι ωραία που θα ήταν τα μυθιστορήματα να γίνονται πραγματικότητα, η φαντασία που αποτυπώθηκε σε χαρτί να μπορούσε με ένα κλικ να γίνει βίωμα, έτσι απλά σαν να παραγγέλνεις ένα ποτήρι γλυκό κρασί ή ένα ποτήρι καπνιστό ουίσκι. Να ταξιδεύαμε στο κενό ή στον χρόνο, να ζούσαμε τις συγκινήσεις στην μέση γη και να πετούσαμε σαν παιδιά στην χώρα του Ποτέ-Ποτέ, με τις σφαγές και τις ανατινάξεις και τα ατυχήματα και τον ρεαλισμό του εκάστοτε κόσμου.
Να περπατούσαμε στο Shire στα λιβάδια και να πίναμε μαζί με χόμπιτ, να κάναμε καπνό με τον Gandalf, να έρχεται η αστυνομία πιο άμεσα όταν την καλώ και να μην αράζει στα everest, να κοιμόμασταν στο δεντρόσπιτο του Peter Pan και των χαμένων παιδιών, να βλέπαμε τον Hook να ακονίζει τον γάτζο του πάνω στο πειρατικό πλοίο, να λειτουργούσε το site του ΑΣΕΠ, να μαθαίναμε ξόρκια στο Hogwarts, και να πηγαίναμε στην Διαγώνια Αλέα για να πάρουμε ραβδί, να με εξυπηρετούσαν σήμερα οι υπάλληλοι στην εφορία, να πιάναμε φιλοσοφική συζήτηση με τον Πάνα (”σταυροφόροι” και ”αρχαιολάτρες” εννοώ τον χαρακτήρα της ταινίας ”Ο λαβύρινθος του Πάνα”), να πηγαίναμε βόλτα στα άστρα με τον Hal 9000, να ζητούσε και κανένα συγγνώμη το κάθε νούμερο που πάει να σε πατήσει στον δρόμο.
Walt Disney
”Here you leave today and enter the world of yesterday, tomorrow, and fantasy.”
Τι ωραία που θα ήταν να πηγαίναμε μαζί με τον Ιούλιο Βερν στο κέντρο της γης, με τoν Γκιούλιβερ στο βασίλειο με τους μικροσκοπικούς ανθρώπους και να μην με χρεώνανε σαν να είμαι τουρίστας στην χώρα μου ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας για οτιδήποτε. Να πηγαίναμε στον ναό των τζεντάι να βλέπαμε λειζερόσπαθα, μια ξενάγηση στο Death Star και να μην μπαίνω στον πειρασμό να στουκάρω κάθε ταρίφα και glxάκια που μου χώνεται.
Pablo Picasso
”Everything you can imagine is real.”
Τι ωραίο που θα ήταν να μην ζω στην ”χώρα των Ορκ”, να μην μου πετάνε κατάρες οι ”μάγοι” σε κάθε δουλειά και να μην σκέφτομαι ότι για να φτάσω σπίτι μου πρέπει να κουβαλάω μαζί το σπαθί μου. Να μην χρειάζεται να ”σφάξω” για τα δικαιώματα μου, να μην γονατίζω στον κάθε ”βασιλιά” μη χ€$ω και να μην με κοιτάει με μισό μάτι ο συγχωριανός όταν τον χαιρετάω. Να ”κατεβαίνει από το άλογο” ο φοροεισπράκτορας και να λέει καλημέρα και το γουρούνι δικό του. Να μην ζω τον μεσαίωνα που ζω και να ζήσω το μυθιστόρημα που πουλάμε ότι ζούμε.
Τι ωραία ΘΑ ΗΤΑΝ……..
Υ.Γ.
Υπό τους ήχους του Moldau του Bedřich Smetana
by ΔΙΔ – άσκαλος
