Αυτές τις μέρες προβλήθηκε στο Netflix η μίνι σειρά για την δυναστεία των Chicago Bulls στο NBA και ουσιαστικά αναφέρθηκε στον μεγαλύτερο μπασκεμπολίστα που ανέδειξε ο πλανήτης, τον Michael Jordan, γνωστό και ως «Air Jordan».
Πραγματικά μια σειρά που με καθήλωσε και δεν ήμουν ο μόνος, αφού σχεδόν σε εκείνη την ηλικία που οι «ταύροι» άρχισαν να φτιάχνουν την δυναστεία τους, είχα την αγάπη όπως και πολλοί της γενιάς μου, να κάθομαι και να παρακολουθώ το άθλημα και ειδικά το NBA και να αρχίζω να γνωρίζω καλύτερα το «φαινόμενο» που ερχόταν και λεγόταν Michael Jordan. Βασικά το «φαινόμενο» που είχε έρθει και απλά άργησε να πατήσει την κορυφή, αφού έπεφτε επάνω στα «κακά παιδιά» του Ντιτρότ. Ένας υπεραθλητής που πραγματικά είχε βάλει στόχο να κατακτήσει την κορυφή και τελικά το κατάφερε, εκθρονίζοντας τους μέχρι τότε πρωταθλητές Detroit Pistons και τελικώς να φτάνει στα 6 τρόπαια σε 8 χρόνια με τους αγαπημένους του «ταύρους» του Σικάγο.
Είναι εντυπωσιακά πολλά γεγονότα της σειράς τα οποία δείχνουν πώς βιώνει ένας αθλητής του μεγέθους του Jordan όλη αυτή την φήμη και την δημοσιότητα. Πως είναι να είσαι γεννημένος «νικητής» και ένας αθλητικός εγωιστής, που έχει βάλει σαν στόχο την κορυφή και θα κάνει τα πάντα για να την κατακτήσει. Είναι επίσης χαρακτηριστικό οτι δεν ήταν λίγες οι φορές που όλη αυτή την δημοσιότητα την βίωσε αρνητικά, αφού πολλοί ήταν αυτοί που δεν ήθελαν να τον βλέπουν στην κορυφή και με κάθε τρόπο ήθελαν να βγάζουν προς τα έξω «τοξικές» του αδυναμίες, όπως ο τζόγος.
O Jordan όπως προαναφέραμε ήταν σαν χαρακτήρας ένας άνθρωπος γεννημένος «νικητής». Αρνούνταν με κάθε τρόπο την ήττα και οι στόχοι του ήταν πάντα ένα σκαλί πιο ψηλά από τον οποιονδήποτε. Αυτό το απέδειξε στο μπάσκετ με την όλη του παρουσία αλλά και τον τίτλο του καλύτερου all-time player. Έτσι ακριβώς έβλεπε και τον τζόγο, ένα παιχνίδι που έπρεπε και εκεί να είναι πρώτος. Έπαιζε ακόμα και κέρματα στους τοίχους και ήθελε να αποδεικνύει πως και εκεί ήταν ο καλύτερος. Και ήθελε και εκεί σαν τρελός να κερδίζει.
Αυτόν τον εθισμό του λοιπόν στον τζόγο, προσπάθησαν κάποιοι δημοσιογράφοι να τον εκμεταλλευτούν και να τον κατηγορήσουν για τον θάνατο του πατέρα του και ότι αυτός ήταν αποτέλεσμα των «κακών συναλλαγών» του γύρω από το «τοξικό» του χόμπι. Τον κατηγόρησαν ότι στην ουσία οι δοσοληψίες του γύρω από τον τζόγο, οδήγησαν κάποιους στο να σκοτώσουν τον πατέρα του ως δείγμα τιμωρίας για ίσως «χρωστούμενα».
Αυτός ήταν και ο λόγος που ουσιαστικά απογοητεύτηκε και άφησε για δύο χρόνια το μπάσκετ και έπαιξε baseball. Ήταν τόσο στενή η σχέση του με τον πατέρα του που δεν άντεξε αυτές τις αβάσιμες κατηγορίες προς το πρόσωπο του, ενώ τα κίνητρα του μετά τον θάνατο του εξαφανίσθηκαν, οπότε και η απόφαση του να σταματήσει έμοιαζε αδιέξοδο. Εξάλλου είχε κάνει πράξη την υπόσχεση του να φτάσει τους Bulls πρωταθλητές. Και το είχε πετύχει επί τρείς σερί χρονιές.
Φυσικά όλα τα παραπάνω περί τζόγου και «κακών συναλλαγών», πολλοί τα θεωρούν αηδίες και μάλλον έτσι είναι. Πολλοί ήθελαν να γκρεμίσουν το «είδωλο» Jordan από την κορυφή και έβρισκαν την παραμικρή αιτία για να το κάνουν. Γιατί η «κορυφή» είναι ωραία αλλά συνάμα «ζαλίζει» κιόλας. Γενικά είναι χαρακτηριστικό του αθλητισμού ο πρώτος να δέχεται έναν πόλεμο, γιατί όλοι θέλουν να εκθρονιστεί, να ανέβει κάποιος άλλος εκεί.
Στο baseball ήθελε και εκεί να είναι πρώτος. Και πάλι οι γνωστοί «παπαγάλοι» τον κατηγόρησαν για μια χαμένη μπαλιά σε ένα παιχνίδι και τα εξώφυλλα προς το πρόσωπο του ήταν αηδιαστικά. Ο εγωισμός του όμως μεγάλωνε και πάλι και ήθελε και εκεί να γίνει πρωταγωνιστής και να αγωνιστεί στην υψηλότερη κατηγορία. Πρίν όμως το καταφέρει, κάποιες απεργείες επαγγελματιών παικτών του baseball, τον ώθησαν να σταματήσει και ήταν και πάλι η αρχή να επιστρέψει εκεί που πραγματικά ήταν ο «βασιλιάς». Στο αγαπημένο του μπάσκετ.
Ο «Air Jordan» επέστρεψε, αυτή την φορά με το νούμερο 45. Μια ατάκα του Anderson ότι «άλλο 45, άλλο 23», θέλοντας να πει ότι ο Jordan δεν είχε καμία σχέση με πριν, ήταν η σπίθα να του ξαναδώσει το κίνητρο να γίνει και πάλι ο απόλυτος «βασιλιάς» του μπάσκετ και να κατακτήσει ακόμα τρία πρωταθλήματα με τους «ταύρους».
Αναρωτιέμαι αν θα βρεθεί κάποιος να τον αντικαταστήσει στην κορυφή των «κορυφαίων». Και όσο αν κάποιους τους ενόχλησε που ακόμα είναι εκεί, μέσα τους και οι ίδιοι παραδέχονται το μεγαλείο του. Η κορυφή ενοχλεί αλλά δεν μπορεί να σε γκρεμίσει αν είσαι ο απόλυτος αθλητής.
Κώστας Αγοράκης
