Η βιβλιοθήκη μόλις είχε ανοίξει…

Η βιβλιοθήκη μόλις είχε ανοίξει. Μα όλα ήταν σκοτεινά, πονηρές σκέψεις, αστρικές αναμνήσεις. Ο φόβος ολοένα και φλέγεται, πυρίφλεκτη δοκιμασία για τον εαυτό μου… Με το σκότος να κυριαρχεί δεν μπορούσα να δω τα βιβλία που έχω διαβάσει. Τις γραμμένες μου αποστηθίσεις, τις κρυφές μου επιθυμίες και τις ανεκπλήρωτες μου ιδέες, πολύ λυπηρό. Τα σκονισμένα θρανία, οι άδειοι θάλαμοι ήταν η μόνη μου συντροφιά. Δεν υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό από τον ανατέλλων τρόμο. Τον τρόμο που εξαπλώνεται, που υπερνικά την ελπίδα των ψυχών. Η αναζήτηση για την λαμπρή ολοκλήρωση συνεχίζεται. Η βιβλιοθήκη μόλις είχε ανοίξει και εγώ απλά πρέπει να συνεχίσω να την βρω. Κάποιοι λένε πως δεν την έχουν δει ποτέ… Κάποιοι άλλοι λένε πως είναι ο ίδιος σου εαυτός, μάρτυρας στο κάθε ίχνος της κάθε στιγμής. Το μεγαλύτερο δίλλημα του ανθρώπου είναι να επιλέξει στο αν θα ακολουθήσει το μονοπάτι της βιβλιοθήκης ή το μονοπάτι της απομονωμένης σκοτεινής αποθήκης.

Όλα αυτά τα εμπόδια του δρόμου, η ανάμνηση εκείνης, η παρουσία εκείνης, το σφύριγμα του αέρα που επιστρέφει ερωτευμένο. Η κάθε επιλογή έχει ένα αντίβαρο. Μετάνοια, εξορία, οργή, προδοσία, πάθος. Μερικά οδηγούν σε αμαρτωλά ταξίδια και άλλα σε ταπεινά και ουράνια. Η κάθε ψυχή ενσαρκωμένη στο ανθρώπινο σώμα έχει οδηγηθεί σε πολλά μέρη, έχει μελετήσει μια σειρά από βιβλία αλλά έχει καταστρέψει και πολλά. Έχει φυλάξει τις πιο πιστές του και τολμηρές σημειώσεις, όμως έχει εξαφανίσει και πολλές..

Φανταστείτε τις επιλογές να είναι τα βιβλία. Οι καλές γεμίζουν βιβλία, οι κακές αδειάζουν βιβλία. Η ολοκλήρωση της συλλογής είναι απροσδιόριστη, μα όταν κάπως τελειώσει, τότε κάτι άλλο σαν τον αέρα, τον ουρανό, την φωτιά αναλαμβάνει την τοποθέτηση της βιβλιοθήκης. Κανένας δεν συμμερίζεται πάντα τους άλλους. Θαρρώ πως η ενσυναίσθηση είναι η πιο σημαντική αρετή, τότε νιώθεις πόνο, φόβο, θυμηδία, περιφρόνηση. Ακόμα αναζητώ την βιβλιοθήκη. Ξαφνικά, την επόμενη στιγμή αντικρίζω ότι ωραιότερο και λαμπερότερο είχα δει στη ζωή μου. Η κυριολεκτική προσωποποίηση έγινε μεταφορική αλήθεια, πάγωσε η στιγμή. Εσύ ήσουν το όνειρο και η αλήθεια μου. Μα τι κάνεις εδώ στο σκοτεινό και ψυχρό μέρος; Εσύ που ήσουν για μένα οι έντεκα παράδεισοι, ο αέρας που χτύπησε την πόρτα. Σε ένιωσα πριν εμφανιστείς, σε είδα πριν σε δω και σε αγάπησα πριν σε γνωρίσω. Μήπως αυτός είναι ο εφιάλτης μου; Ότι γράφει δεν ξεγράφει. Η υπενθύμιση των λανθασμένων πράξεων μου συνεχίζεται. Το δάκρυ κυλάει σαν λιωμένο κρύσταλλο.. Περιφρονώ την βιβλιοθήκη, συλλογίζομαι εκείνη, μόνο εκείνη…

Οι ιέρειες τις μουσικής ψιθυρίζουν. Η ατμόσφαιρα είναι ανατριχιαστική. Το βλέμμα σου με στιγμάτισε εκείνη την φορά. Θέλω να διορθώσω το παρελθόν, να αναζητήσω τις άδειες και τις στηλιτευμένες σελίδες μας. Το συναίσθημα της αναθεώρησης είχε ξεκινήσει. Για εσένα, για εκείνη, για τον φίλο, για τους αληθινούς συγγενείς. Φυσικά οι πράσινοι διάβολοι, τα δίκερα και τα τρίκερα, οι κίβδηλοι συγγενείς, οι μοναχικοί λύκοι, ήθελαν να κατασπαράξουν τα εσώκοσμα και τις λατρείες της ζωής μου. Σαν την εποχή του πολέμου, όταν η ειρήνη παύει να υπάρχει και η κάθε ίντσα τρέλας ενώνεται, καθώς κάθε ίχνος λογικής συρρικνώνεται. Η πυρκαγιά της βιβλιοθήκης, το χάσμα των απόψεων, η σκλαβιά της ελευθερίας. Όλοι μας τα έχουμε υποστεί, όμως η πραγματική όαση μέσα μας είναι η αντιμετώπιση στους πειρασμούς της ζωής, είναι η κάθαρση και η θύμηση του εαυτού μας. Η διαρκής ανάγνωση του βιβλίου…

Ήταν πειρασμός ή εσκεμμένη ανάφλεξη της ζωής μου; Μπορεί να μην μάθω ποτέ, το μόνο που ξέρω είναι πως η ανάμνηση αυτή είναι πηγή του δάσους των αναμνήσεων, το μέρος που πάντα ήθελα να βρίσκομαι, το μέρος που θέλω να βρίσκεται η βιβλιοθήκη… Εκεί που απέχουν οι πράσινοι διάβολοι, εκεί που η κάθε στιγμή είναι εκείνη που αληθινά έζησα, εκεί που ο αέρας με επισκέπτεται, που η ανεξίτηλη αίσθηση εκείνης με περισφίγγει, εκεί που συλλογίζομαι…

Μια σταγόνα φωτός ξεχύνεται στο σκοτεινό μονοπάτι μου. Περίεργες φυλλωσιές, μαραμένα φυτά, λευκός θόρυβος, το σώμα μου τρέμει και κρυώνει. Η απελπισία σφαγιάζει την ελπίδα. Σκισμένες σελίδες, αζωγράφιστες ζωγραφιές, άγραφα βιβλία. Μου είναι γνώριμα όλα αυτά. Είναι οι στιγμές, οι αναμνήσεις, το παρελθόν μου. Ποτέ δεν κατανοείς το βάθος και το βάρος των επιλογών σου την ώρα της κρίσεως, παρά μόνο ύστερα.. Η ξεκούρδιστη κιθάρα χωρίς χορδές παίζει μελωδίες που δεν έχουν ακουστεί ποτέ, το σκοτάδι έχει χρώμα, πρόσωπα εμφανίζονται απρόσωπα, συνειρμοί παράξενοι αστείοι, τώρα καταλαβαίνω…

Διαβάστε επίσης: Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Δεν είναι εμπόδια, είναι η συνείδηση η οποία μάτωσε από τα μαχαίρια τα δικά μου. Πως μπορώ να διαβάζω τα ιερά αυτά βιβλία, πως μπορώ να ψάχνω για το δάσος όταν βαδίζω στην ξηρασία; Το μυαλό θέλει να ξεχάσει, η καρδιά το ίδιο, μα κάτι τρέχει με τις αναμνήσεις. Η λύτρωση πλησιάζει, το αισθάνομαι… Είναι πολύ δυνατό, μετανιώνω, απολογούμαι και ομολογώ, ξεχνώ το ανούσιο παρελθόν, μαντεύω το πανέμορφο μέλλον. Η αμφιβολία στο πρόσωπό μου παραμένει.. Η προσωπίδα της συνείδησης εξοπλίζεται δυναμικά. Δεν είμαι θρήσκος άνθρωπος, ούτε πιστός στον κομφορμισμό του νου. Γνωρίζω πως το κακό συνυπάρχει με το καλό, γνωρίζω πως ζουν παράλληλα με εμάς, αλλά δεν πιστεύω σε αυτά. Ίσως είμαι μέρος τους, εύχομαι να κρίνονται μόνο οι πράξεις, και όχι οι σκέψεις. Σαν αφηγήσεις ενός τρελού, σαν επίφοβες συμβουλές ενός μέντορα, ξεδιπλώνονται στιγμές. Θεωρώ πως πάντα κάποιος αμφισβητίας θα υπάρχει για να κακολογήσει, είτε το έργο σου, είτε ένα παροδικό σφάλμα. Αν η μοίρα υπήρχε θα ήταν ή συγγραφέας, ή νομικός, ή ίδια η γραφειοκρατία.. Όλοι την αμφισβητούν, μα στο τέλος όλοι αυτήν υπακούν. Μα υπάρχει;  Ότι λάβεις θα εισπράξεις. Τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Η οργή και οι εμπειρίες έχουν κάνει οχυρωμένες τις καρδιές μας.

Κάποτε είδα ένα όνειρο, ένα μοναχικό πλάτανο να συνομιλεί με ένα πτηνό. Το δέντρο του είπε: “Φύγε από αυτό μου το χέρι, με πονάς, γιατί το κάνεις αυτό;” Και εκείνο απάντησε: “Θέλω να κάνω κάποιον να θελήσει την παρέα μου και ύστερα να τον πληγώσω, όσο η φύση πλήγωσε έμενα”. Είναι αυτά σημάδια; Είναι αυτή η φωτεινόμενη πηγή σημάδι; Το πεπρωμένο; Η απρόσμενη εξορία; Είναι μερικοί λαβύρινθοι γρίφων και ερωτημάτων που δε πρέπει να απαντηθούν ποτέ. Οι ιέρειες της μουσικής σίγασαν και μόνο ο άμορφος άνεμος ακουμπούσε συνεκτικά την όμορφη όαση. Η βιβλιοθήκη μόλις είχε ανοίξει και εκείνοι ήταν εκεί αγγελικά πλασμένοι…

Παναγιώτης Πατρούλιας