Όλοι μας μεγαλώσαμε ακούγοντας την φράση «Εγώ για να μεγαλώσω το παιδί μου υπέφερα αυτό, θυσίασα το άλλο… πρόσφερα εκείνο… κ.ο.κ.» είτε από τους γονείς μας, είτε από τους παππούδες μας.
Συχνά αναρωτιέμαι τι προσφέρουμε εμείς στα παιδιά μας και μάλιστα μπαίνω στην διαδικασία της σύγκρισης. Όσο πιο παλιά ανατρέχω, αναφερόμενη από την λήξη της κατοχής έως το σήμερα, διαπιστώνω τα εξής:
Οι γονείς του τότε, είχαν ως μοναδικό στόχο την σίτιση και την ένδυση των παιδιών τους. Ήταν δύσκολες εποχές που δεν τους άφηναν περιθώριο για ψυχαγωγία ή μόρφωση. Με την πάροδο των ετών άρχισε η παρότρυνση των γονιών προς τα παιδιά τους, να σπουδάσουν, να έχουν μια καλύτερη και άνετη ζωή. Ακόμα και κάποιοι από αυτούς επιθυμούσαν για τους ίδιους λόγους έναν «καλό» γάμο για το παιδί τους, έναν οικονομικά ανεξάρτητο κύριο για την κόρη τους, ή μια κοπέλα με προίκα για τον γιο τους.
Οι διαφορές των κοινωνικών τάξεων ενώ ήταν μεγάλες, άρχισαν σιγα σιγά να εξισορροπούν όταν αυτά τα νέα φτωχά και σπουδαγμένα παιδιά, όντως κατάφερναν να ευδοκιμήσουν μέσα από σκληρό αγώνα, πολύ διάβασμα και υπομονή. Οι γονείς της εποχής αυτής έψαχναν τρόπους να ψυχαγωγήσουν τα παιδιά τους -μιας και οι ίδιοι το είχαν στερηθεί- είτε με το θέατρο, είτε με το σινεμά, ή ακομά και με τα πάρτυ.
Τα παιδιά και οι νέοι της εποχής άρχισαν να έχουν μια ισορροπημένη ζωή ανάμεσα σε εργασία και ψυχαγωγία. Όσο αυτοί οι νέοι “κερδίζουν” αυτόν τον τρόπο ζωής μέσα από τις δυσκολίες της ζωής των γονιών τους, ξεκίνησε η ισορροπία αυτή πάλι να αλλάζει… αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση.
Πλησιάζοντας λοιπόν προς το σήμερα, τα παιδιά ζητούν σχεδόν μόνο ψυχαγωγία, videogames, gadgets, internet και λιγότερο μάθηση. Έχουν μάθει να εκβιάζουν τους γονείς τους και να διεκδικούν την ψυχαγωγία που θέλουν, προκειμένου να πραγματοποιήσουν τους στόχους των μεγάλων για έναν καλό βαθμό στο σχολείο.
Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Καταρχάς, όλες αυτές οι νέες πληροφορίες είναι δελεαστικές. Επιτρέπουν στα παιδιά να ψυχαγωγούνται όταν οι γονείς απουσιάζουν πάρα πολλές ώρες από το σπίτι, ή είναι πολύ κουρασμένοι από την εργασία τους, με αποτέλεσμα το σχολείο να μην είναι η άμεση προτεραιότητα τους. Κατά δεύτερον, το σχολείο, οι εκπαιδευτικοί, το σύστημα και τα βιβλία έχουν αλλάξει ρότα και αντί να έλκουν τα παιδιά, τα απωθούν. Σε αυτό μπορεί να συμβάλλει και η κοινωνία των παιδιών, όταν υπάρχει το bullying και η έλλειψη προτύπων και αξιών.
Αναρωτιέμαι η προσπάθεια που κάνουμε να προσφέρουμε τα πάντα στα παιδιά μας χωρίς να κοπιάσουν (αναφερόμενη στα άπειρα παιχνίδια, στο διαδίκτυο, στις εκδρομές, ακόμα και στα ιδιαίτερα μαθήματα ή στα φροντιστήρια για τα μαθήματα του σχολείου -οποιασδήποτε βαθμίδας-, τα σχολικά βοηθήματα, κτλ.) είναι για καλό;
Δημιουργούμε αυτόνομους ανθρώπους, ή η ιστορία θα αποδείξει ότι δημιουργήσαμε ανθρώπους-ρομπότ χωρίς βούληση; Οι γονείς όλων των γενεών έχουν ένα κοινό… την αγωνία για τα παιδιά τους!
Ελεάνα Μάρκου
