Μπορεί ένα παιδί να αρχίζει να πιστεύει στα λόγια του Κοέλιο πριν καν τα ακούσει; Από προσωπική πείρα θα πω ότι μπορεί…
Όταν ήμουν στο δημοτικό πίστευα πως έχω κάποια συμπαντική νοημοσύνη (αφού σημαντική δεν είχα σίγουρα). Πίστευα ότι υπήρχε μια σύνδεση μεταξύ εμού και του σύμπαντος, μια αύρα η οποία ευθυνόταν για το ότι το τελευταίο ψηφίο της χρονιάς που διανύαμε ήταν το ίδιο με την τάξη του δημοτικού που παρακολουθούσα. Και για όποιον δεν κατάλαβε, το παιδικό μου μυαλό χαιρόταν τόσο που το 1991 πήγαινα στην Πρώτη Δημοτικού και αντίστοιχα το ’92 στη Δευτέρα, το ’95 στην Πέμπτη κ.ο.κ. , που ήταν δεδομένο ότι αν ήθελα κάτι εγώ, το σύμπαν σίγουρα θα συνωμοτούσε να το πετύχω, αφού ήμουν ήδη μια απόδειξη της ύπαρξης της ενέργειάς του και της αρμονίας του με τον άνθρωπο!
Σε εκείνη λοιπόν την αθώα ηλικία ενσάρκωσα ένα ακόμη ρητό του Βραζιλιάνου συγγραφέα χωρίς καν να τον γνωρίζω ακόμη : «Μερικές φορές χρειάζεται να γυρίσετε όλο τον κόσμο για να καταλάβετε ότι ο θησαυρός είναι θαμμένος στο δικό σας σπίτι». Εντάξει, σίγουρα δεν είχα γυρίσει όλο τον κόσμο και σίγουρα δεν ήταν θησαυρός μια παιδική τηλεοπτική σειρά – και μάλιστα μεξικάνικη – όμως τα δικά μου μάτια άστραφταν ακριβώς όπως του Σκρουτζ Μακ Ντακ όταν βρίσκεται στο θησαυροφυλάκιό του, κάθε φορά που άνοιγα την τηλεόραση να δω το «Καρουζέλ». Θυμώνω ακόμη στην ιδέα ότι ο τίτλος της αγαπημένης μου σειράς θυμίζει τα γενέθλια της μισητής Μαρίας Χοακίνα που στην αυλή της είχε ένα καρουζέλ για να παίξουν οι καλεσμένοι της, ανάμεσα στους οποίους δεν ήθελε με τίποτα να είναι ο συμπαθέστατος Σιρίλο. Ευτυχώς που υπήρχε και ο Dr. Μπαμπάς της που κανόνιζε τέτοιες κακοτοπιές κι έτσι ο Σιρίλο έφτανε στην πόρτα τους έχοντας χαλάσει όλες του τις οικονομίες για μερικά λουλούδια.
Το «Καρουζέλ» είναι η μόνη σειρά από αυτές των παιδικών μου χρόνων που με έπεισε να κάνω «κλικ» σε σελίδες με άρθρα τύπου «δείτε πως είναι σήμερα ο τάδε ηθοποιός της δείνα σειράς». Όχι ότι με ενδιέφερε ιδιαίτερα, αλλά ίσως χαιρόμουν λίγο αν έβλεπα τη Μαρία Χοακίνα χοντρή και απεριποίητη και τον Σιρίλο παντρεμένο με μια σύγχρονη Λίντα Εβαντζελίστα. Δυστυχώς όμως, φαίνεται πως η αθώα του καρδιά επηρεάστηκε και στην πραγματικότητα και παρέδωσε τον εαυτό του σε ψυχασθένεια. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δε βρήκα κάποιο αγγλόφωνο site με αυτή την πληροφορία, οπότε δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή κάποια ακόμη από τις συνηθισμένες φάρσες του Πάμπλο. (θα μου πεις, και ποιο αγγλόφωνο site ασχολείται με το καρουζέλ) Όσο για τη Μαρία Χοακίνα, εντάξει σίγουρα ο Σιρίλο δεν μπόρεσε να πάρει εκδίκηση στην πραγματική ζωή τουλάχιστον σε ότι αφορά στην εμφάνισή τους, she looks like a million dollars!!!
Θυμάμαι την εικόνα της δεκαετίας του ’90. Αναφέρομαι στην εικόνα της τηλεόρασης που τη ρύθμιζα στην ΕΤ1 και κουνούσα την κεραία για να μην κάνει παράσιτα, αυτά όμως δεν έφευγαν με τίποτα! Χιονάκια, νερά, όλα τα φυσικά φαινόμενα προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή μου από τους παιδικούς χαρακτήρες που ο κάθε ένας τους αντικατόπτριζε και μια κοινωνική κατάσταση της τότε εποχής. Υπήρχε το παιδάκι με τους χωρισμένους γονείς, το πλούσιο, το φτωχό, το παχουλό παιδάκι. Αν η σειρά ήταν σημερινής παραγωγής, θα έπρεπε να προσθέσει και νέα φαινόμενα που τότε δεν ήταν αποδεκτά. Πχ το παιδάκι με τους γονείς ίδιου φύλλου. Η κάθε κατάσταση που περιέγραφαν στις οικογένειές τους ήταν στοχευμένα μία κατάσταση που πράγματι βίωναν πολλά παιδιά και γι’αυτό το λόγο έγινε τόσο αγαπητή σειρά. Σήμερα θα έλεγα πως ταυτίζω τον εαυτό μου με τη Βαλέρια. Τότε μάλλον έμοιαζα πιο πολύ στη Λάουρα!
Δεν ξέρω αν εσείς είχατε αγαπήσει κάποιον τηλεοπτικό παππού. Εγώ πάντως είχα μεγάλη αδυναμία σε δύο. Ο ένας ήταν ο Λαυρέντης Διανέλλος και ο άλλος ο Φερμίν του Καρουζέλ. Νομίζω πως αυτός και η κυρία Σιμένα (ή Χιμένα) φορούσαν σε κάθε επεισόδιο τα ίδια ρούχα, κι ας μην είχαν στολή όπως τα παιδιά.
Ο Ντανιέλ μου θυμίζει την ομώνυμη διαφήμιση του Jack Daniels περί ωρίμανσης. Το παιδί αυτό ήταν η προσωποποίηση της ωριμότητας και του μέτρου. Ήταν αυτό που οι γιαγιάδες μας έλεγαν «κελεπούρι». Εντάξει, ίσως όχι όταν ήταν 8 χρονών, αλλά σε μια δεκαετία από τότε ο Ντάνιελ θα ήταν περιζήτητος! (Αν έκανε και ένα διαφορετικό κούρεμα δηλαδή).
Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε κι όμως η μνήμη μου είναι πολύ ζεστή! Θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από τα επεισόδια. Θα μπορούσα να πω ότι έχουν περάσει πολύ λίγα και ότι απλά είδα σε επανάληψη τη σειρά πριν από δέκα χρόνια που ήμουν 10 χρονών, αν δεν είχα αρχίσει τις εξυπνάδες και τις φιλοσοφίες με την αρμονία του σύμπαντος όπου όλοι μάθατε ότι το 1996 τελείωσα το δημοτικό. Είχαμε και εμείς την δίκη μας «λάμψη».. Στο επόμενο κείμενο θα φροντίσω να είμαι πιο προσεκτική. Δε θα το γράψω, θα το τραγουδάω στο TikTok χορεύοντας μήπως έτσι μεταμορφωθώ ξανά σε έφηβη!
Φωτεινή Σκουτέλα
