Έχουν περάσει λίγες ημέρες από τον θάνατο ενός από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που έβγαλε αυτός ο πλανήτης. Ο Αργεντίνος «Θεός της μπάλας» Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν είναι πια μαζί μας. Για πολλούς θα είναι ο μεγαλύτερος όλων, κάτι στο οποίο συμφωνώ και εγώ που τον πρόλαβα να τον δω να αγωνίζεται, αν και δεν είχα την ευκαιρία να έχω την ίδια άποψη για άλλα ιερά τέρατα του ποδοσφαιρικού παρελθόντος, όπως οι Πελέ, Ντι Στέφανο, Εουσέμπιο κλπ.
Ήμουν 11 χρονών όταν το 1986 ο Ντιεγκίτο οδηγούσε την Αργεντινή στην κατάκτηση του παγκόσμιου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, κερδίζοντας στον τελικό την Γερμανία με 3-2, σε ένα μουντιάλ που πέτυχε και το καλύτερο γκόλ όλων των εποχών σε παγκόσμιο κύπελλο απέναντι στην Αγγλία, αλλά και εκεί που το «χέρι του Θεού» ξεπρόβαλλε και μας έδωσε μια από τις χαρακτηριστικότερες και μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές στιγμές στην ιστορία.
Δεν θα αναλύσω σε αυτό εδώ το άρθρο τις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Μαραντόνα, αφού λίγο πολύ αυτές είναι γνωστές. Μπαλαδόρος, ηγέτης, εγωιστής, νικητής, αλλά πάνω από όλα αυθεντικός Αργεντίνος. Ο άνθρωπος που το μάτι του «γυάλιζε», αυτός που κατάφερε σε συλλογικό επίπεδο να πάρει μια μικρομεσαία ομάδα της Ιταλίας, την Νάπολη, και να την φτάσει στην κορυφή της χώρας της αλλά και στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης. Γιατί ήταν απλά Αργεντίνος, ηγέτης, γεννημένος νικητής και τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα αποτέλεσε το είδωλο πολλών παιδιών και η «σπίθα» να ξεκινήσουν την σταδιοδρομία τους στο ποδόσφαιρο. Ήταν «κρεμασμένος» στους τοίχους κάθε δωματίου ενός πιτσιρικά, μαζί και του δικού μου. Ήταν αυτός που δημιούργησε Αργεντίνους οπαδούς ανά τον κόσμο, αυτός που έδωσε το κίνητρο σε πολλά παιδιά να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και γενικά με τον αθλητισμό, αποφεύγοντας πολλές άλλες άσχημες διεξόδους στην ζωή τους. Διεξόδους που ο ίδιος κατρακύλησε με το πέρας της τεράστιας δικής του ποδοσφαιρικής καριέρας.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Μαραντόνα αποτέλεσε και θα αποτελεί είδωλο για κάθε ποδοσφαιριστή. Από την άλλη όμως όψη του νομίσματος θα αποτελεί και το παράδειγμα ότι η δόξα μπορεί να σε κάνει να κατρακυλήσεις σε μονοπάτια που δεν έχουν επιστροφή, σε καταστάσεις που προκάλεσαν την θλίψη και την απογοήτευση σε αυτούς που σε είχαν σαν Θεό.
Πόνεσαν πολλοί να τον βλέπουν να κατρακυλά και να διαγράφει αργά και βασανιστικά μέσα τους, όλα αυτά που τους είχε χαρίσει μέσα στο γήπεδο. Η ζωή του μετά το ποδόσφαιρο αποτέλεσε παράδειγμα προς αποφυγή για όλους μας και στα μάτια μας το είδωλο που δημιουργήθηκε, έμοιαζε να δείχνει κομματιασμένο μέσα από ραγισμένο καθρέπτη. Όλα όσα δίδαξε μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, τα γκρέμισε με το τέλος της καριέρας του και άφησε τις καταχρήσεις και τις ουσίες να δώσουν το πρόωρο τέλος στην ζωή του.
Θέλω να τον θυμάμαι μέσα στο γήπεδο. Εξάλλου εκεί τον αγάπησα σαν Θεό, εκεί πήρα το κίνητρο να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Αυτές τις στιγμές έχω δείξει στον γιό μου, λέγοντας ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος όλων, ένας «Θεός» για όλους εμάς που ασχοληθήκαμε με το άθλημα.
Για μένα δεν έφυγε το είδωλο που αγάπησα και πάντα θα αγαπώ. Δεν έφυγε αυτός ο μικροκαμωμένος Αργεντίνος με την ασπρογαλάζια φανέλα με το μαύρο σορτσάκι, αυτός που χόρευε στο ζέσταμα της Νάπολη στους ρυθμούς του «Life Is Life» των Opus, αυτός που είχα την τιμή να τον δω αγωνίζεται κόντρα και στην δική μου Εθνική Ελλάδας το 1994. Αυτός θα υπάρχει πάντα στο μυαλό μου ως ο μεγαλύτερος όλων.
Για μένα απλά έφυγε και πέθανε το είδωλο του ραγισμένου καθρέπτη…..
Κώστας Αγοράκης
