Ένα βραβευμένο ποίημα με ελεύθερο στίχο, το οποίο μεταφράστηκε στα αγγλικά από έναν ξεχωριστό άνθρωπο τον Γεώργιο Β. Πατρούλια, για τις ανάγκες ενός διαγωνισμού και του το αφιερώνω. Οι συνεχείς μεταφορές και οι αντιθέσεις ανά στίχο προσδίδουν την κορύφωση των συναισθημάτων. Με άλλα λόγια, είναι η συνένωση 2 αλληγορικών ποιημάτων, δημιουργώντας αυτό το δυσνόητο για πολλούς ποιητικό κείμενο.
ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ
Άδειο το βλέμμα σκιάζει την αδιαφορία.
Η πλήρης έπαρση των συναισθημάτων μας,
Η δύναμη μου πόνος και ο πόνος μου φωτιά.
Υδάτινη μετάνοια η αγάπη σου, μετάνοια η αγάπη μου.
Καίγεται κάθε ίχνος αγάπης, λέξεις αραδιασμένες σαν κατάθεση ψυχής,
Αναζωπύρωση της μυστικής μας πληρότητας.
Συνένωση σινιάλων, ερεθισμάτων και ανεκπλήρωτων όρκων…
Το τέρας μέσα μου καίει, πάθος που σιγοβράζει γίνεται ορμή.
Μου συμφιλίωσες το παραλληλισμό των δυο μου κόσμων
Θλιβερό ηλιοβασίλεμα, αρμόζει στη σιγαλιά της νυχτιάς,
Γίνεται σκοπός η θλίψη στη μάτια σου η πιο γλυκιά ανταμοιβή.
Φιλί θανάτου οι δαγκάνες των αντιποίνων
Ποτέ δεν ήσουν εκεί, σαν ζωή που αργοπεθαίνει και δε λέει να βγει,
Ματαιώνεις τις άδειες διάχυτες μειονεξίες.
Καθρεφτίζεται σαν φοινίκια γέννηση από φλεγόμενα δάκρυα…
Νεκρώνουν τα σωθικά μου, έρημο δάσος σκοτεινό απάτητο
Ανάβεις τα επτακάνδυλα της μοίρας μου.
Η απουσία σου είναι θανατική ποινή χωρίς αίτια,
Θορυβώδης και άτακτο ψυχομέτρι, ελεύθερη και αναφαίρετη παρήχηση,
Μου προκαλεί η αγγελική σου μορφή
Κελί αμέθεκτο δίχως οδηγό φυλακίζει στο κενό την ανέχεια.
Στροβιλίζεις ψηφιδωτά τον έρωτα μου…
Ο πικρός καημός σου η δική μου γιορτή,
Το ισοζύγιο του αντίβαρού σου, αντίμετρο μου.
Ο θάνατος σου η γλυκιά ζωή μου,
Η πλημμυρισμένη σου γαλήνη, χαμόγελο μου.
Η ανιδιοτελής αγάπη σου, το μίσος μου
Σπινθήρας η αστραπή σου, μετεωρίτης μου
Η φυλακή σου, η φωτεινή ελευθερία μου.
Φθινόπωρο και χειμώνας, αυταπάτη Καλοκαιριού.
Το δάκρυ σου η πρώτη μου αναπνοή
Τα φεγγωτά σου χείλη, ο ονειρικός μου προορισμός…
Το κενό της ψυχής θορυβίζει η εκδίκηση
Η ολότητα μας, ντύσιμο λαβυρίνθου.
Έμμονη ιδέα δηλητηριάζει τις πτυχές του νου
Στα χέρια μας, ο ξέγνοιαστος ήλιος δύει.
Μες τις εικόνες ενός χαμένου συνειρμού,
Αστρική χορογραφία, που ζαλίζει τον ουρανό
Φωλιάζει η ιδέα του δικού σου χαμού,
Γεννιούνται σήραγγες, παρήγορες αγάπες…
Μια ευχή μου σου γίνεται κατάρα,
Οι καμπυλωτές μας πνοές, υποτάσσουν τη σάλπιγγα του σκοταδιού.
Σκόρπιοι πλανήτες αιμορραγούν καημούς, χαοτικές παραισθήσεις
Για αυτό χάσου… φύγε μακριά, φύγε, κοντά μην ξαναέρθεις πια.
Ασυνάρτητες εξηγήσεις, θραύσματα του χρόνου διαιωνίζονται
Είσαι σιμά μου, ευγνωμονώ την παρανοϊκή παράνοια.
Άδειο το βλέμμα σκιάζει την αδιαφορία
Η πλήρης έπαρση των συναισθημάτων μας,
Η δύναμη μου πόνος και ο πόνος μου φωτιά.
Υδάτινη μετάνοια η αγάπη σου, μετάνοια η αγάπη μου…
ENGLISH TRANSLATION
The vacant look frightens the indifference
The full conceitedness of our feelings
My strength is pain and my pain is blaze
Aquatic repentance is your love, repentance is my love.
Every trace of love is burnt, words arrayed like a soul deposit
A revival of our undercover completeness
A coalescence of signals, impulses and unfulfilled oaths…
The monster inside of me is burning, a simmering passion that becomes impetus
You reconciled the coexistence of my two worlds.
A dismal sunset befitting to the stillness of the night
The grief in your eyes becomes an objective, the sweetest reward
And the claws of retaliation a deadly kiss.
Never have you been there, like a lingering life meaning no end
You balk the vacant diffused shortcomings.
It is mirrored as the birth of a phoenix among flaming tears…
My innards are devitalized being a desolate, gloomy, untrodden forest
You light the seven vigil candles of my destiny.
Your absence is a death penalty without reasons
A tumultuous and disordered soul measuring, unconfined and indefeasible alliteration
Is what your angelic complexion begets me.
An unknowledgeable candle without a guide incarcerates the indigence into emptiness
You are whirling my love like a design in mosaic…
Your bitter sorrow is my own feast
The balance of your counterweight is my countermeasure
Your death my sweet life
Your flooded tranquility, my smile
Your selfless love my hatred
Spark is your lightning, my meteorite
Your prison, my luminous freedom
Fall and winter, a summer illusion
Your tear my first breathing
Your shining lips, my dreamy destination…
Vengeance worries the emptiness of the soul
Our wholeness, a maze dressing.
An obsession is poisoning the aspects of the mind
In our hands the carefree sun is setting
Within the images of a lost connotation
A stellar choreography that stupefies the welkin.
The notion of your own loss nestles down
Tunnels are born, consolatory loves…
One of my wishes turns to curse against you
Our arched breaths subdue the trumpet of the darkness
Stray planets that bleed longings, chaotic delusions
Therefore, get lost…, go away, leave, never again come back close by.
Incoherent explanations, fragments of time being eternalized
You are close to me, I am blessing the paranoid insanity.
The vacant look frightens the indifference
The full conceitedness of our feelings
My strength is pain and my pain is blaze
Aquatic repentance is your love, repentance is my love…
This poem is dedicated to the memory of George V. Patroulias
01/11/2017
Παναγιώτης Πατρούλιας – Panos Patroulias