Έγινε η απώλεια συνήθειά μας – Διάφανα κρίνα
Στο δρόμο που λέγεται ζωή όλοι μας θα βρεθούμε αντιμέτωποι με αυτή την κατάσταση. Κάποιοι από εμάς θα το διαχειριστούν ήρεμα κι με ψυχραιμία, όμως υπάρχουν κι εκείνοι που μια απώλεια μπορεί να τους κοστίσει πάρα πολύ. Απώλεια δεν σημαίνει πάντα χαμός ενός ανθρώπου από την ζωή. Εκφράζει όμως κι την κατάσταση όπου κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να συνεχίσουν τους δρόμους τους χωριστά. Βέβαια όταν αναφερόμαστε σε μια απώλεια, 9 στις 10 φορές χρησιμοποιούμε την πρώτη ερμηνεία.
Μια απώλεια είναι πάντα δύσκολη ανεξάρτητα από το πόσο δυνατοί είμαστε μέσα μας ή από το γεγονός ότι θέλουμε να δείξουμε δυνατοί στο περιβάλλον μας. Είναι δύσκολο να φεύγουν άτομα από την ζωή μας για κάποιο άγνωστο μέρος. Νοιαζόμαστε για αυτούς κι όταν δεν ξέρουμε τι θα συμβεί μετά φοβόμαστε. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε τι έχει μόλις συμβεί σε όποια ηλικία κι αν περάσουμε μια απώλεια. Η πρώτη απώλεια που έρχεται αντιμέτωπος ένας άνθρωπος συνήθως είναι στην παιδική του ηλικία, χάνοντας κάποιον συγγενή του σε μεγάλη ηλικία. Αυτό δεν σημαίνει πως έτσι γίνεται πάντα!
Ποτέ δεν θα αποδεχτούμε πως πήγαν να ζήσουν κάπου αλλού χωρίς εμάς, όμως πάντα θα είναι κοντά μας. Πάντα θα είναι μαζί μας ψυχικά κι θα μας προσέχουν. Το γεγονός πως έχουν φύγει σωματικά από δίπλα μας δεν σημαίνει πως θα σταματήσουν να νοιάζονται κι να κάνουν όσα έκαναν για εμάς. Η θέση τους σε ένα οικογενειακό τραπέζι τις ημέρες των εορτών ή στο τραπέζι μιας Κυριακής, θα είναι πάντα εκεί να τους περιμένει. Όσος χρόνος κι αν περάσει, οτιδήποτε αν συμβεί πάντα θα είναι μέρος του εαυτού μας.
Την στιγμή που μαθαίνουμε για έναν χαμό είμαστε αδύναμοι να κάνουμε το οτιδήποτε και για αυτό ξεσπάμε σε κλάματα. Είναι ένας τρόπος εκτόνωσης σε συνδυασμό πάντα με την ψυχολογική κατάσταση που καλούμαστε να διαχειριστούμε εκείνη την στιγμή. Μια κατάσταση που πρέπει να καταλάβουμε πως δεν θα μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε ξανά αυτό το άτομο, να μιλήσουμε μαζί του, να κάνουμε όλα εκείνα τα πράγματα που κάναμε όταν βρισκόμασταν. Κι άλλες πολλές παρόμοιες καταστάσεις πλέον δεν μπορούμε να τις ξαναζήσουμε. Μα πρέπει να είμαστε ευγνώμων που αυτό το άτομο βρισκόταν δίπλα μας. Να κρατήσουμε καλά μέσα στη καρδιά κι το μυαλό μας όλες τις αναμνήσεις που είχαμε δημιουργήσει. Έτσι ποτέ δεν θα φύγει κανένας από κοντά μας!
Στις δύσκολες στιγμές της καθημερινότητας μας μπορεί να νιώσουμε μια θλίψη κι ένα αίσθημα πως χρειαζόμαστε αυτό το συγκεκριμένο άτομο εκείνη την στιγμή όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Η σκέψη του κι η επαναφορά των αναμνήσεων αυτόματα μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα. Ότι κι αν συμβεί θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε πως δεν έφυγε είναι εδώ. Γιατί είναι εδώ κι θα είναι για πάντα!
Ασπασία Μαντζουρογιάννη
