Διανύοντας την δεκαετία του 2030, αντιλαμβάνεσαι πως έχουν αλλάξει όλα γύρω μας. Άλλα πράγματα προς το καλύτερο και άλλα προς το χειρότερο.
Είναι πολλές οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας που μας γυρίζουν σε απλά πράγματα που κάναμε σε εκείνες της αγνές στιγμές μας, τα οποία σήμερα τείνουν να εξαφανιστούν ή το έχουν κάνει ήδη.
Τα αγόρια θα θυμόμαστε με μεγάλη νοσταλγία την δική μας «αλάνα», τον χώρο τον οποίο μαζευόμασταν και παίζαμε διάφορα αθλήματα αλλά και παιχνίδια της τότε δικής μας παιδικής ηλικίας.
Ποιος από του σημερινούς 50άρηδες και άνω, δεν έχουν παίξει «μακριά γαϊδούρα», «κρυφτό», «αγαλματάκια», «κυνηγητό», «αμπάριζα» και πολλά άλλα τέτοια παιχνίδια της εποχής τους. Ποιος δεν «μάτωσε» στην κυριολεξία τα γόνατα του παίζοντας ποδόσφαιρο στις αλάνες μας. Ποιος δεν γύριζε στην μητέρα του γεμάτος αίματα, μώλωπες, γρατζουνιές, χτυπήματα κλπ.
Τι ωραίες ήταν εκείνες οι στιγμές όπου το ραντεβού για τον αγώνα δινόταν από το πρωινό μάθημα στο σχολείο ή τα καλοκαίρια υπήρχε η σταθερή καθημερινή ώρα όπου μαζευόμασταν στην αλάνα μας. Κάποιος θα έφερνε την μπάλα, κάποιος θα είχε την σφυρίχτρα και θα έκανε τον διαιτητή, κάποιος θα έψαχνε τις πέτρες ή τα καλάμια που θα βάζαμε για τέρμα, ο «χοντρούλης» της παρέας θα καθόταν στο τέρμα και οι δύο «παλιοί» θα χώριζαν τις ομάδες, πριν ξεκινήσει η πραγματική μάχη !!
Άλλες φορές που δεν είχαμε μπάλα ή που την κρατούσε η «κακιά» γειτόνισσα της αλάνας (επειδή λίγα λεπτά πιο πριν είχαμε σπάσει το τζάμι του σπιτιού της !!) αρχίζαμε να παίζουμε άλλα παιχνίδια, όπως αυτά που προαναφέραμε πιο πάνω.
Κάνοντας τώρα μια σύγκριση της τότε εποχής με την σημερινή, μπορείς να καταλάβεις πως έχουν αλλάξει τα πάντα. Πλέον η αλάνα των παιδιών είναι «εικονική», μπροστά στην τηλεόραση με σύμμαχο μια παιχνιδομηχανή και χωρίς να χρειάζεται να ματώσεις τα πόδια σου και να γυρίσεις χτυπημένος στο σπίτι σου. Έλα όμως που «ματώνεις» κάτι πολύ σημαντικότερο και αυτό είναι η ψυχική σου ηρεμία.
Πόσο επιβλαβής μπορεί να είναι η σημερινή «εικονική αλάνα» των παιδιών της εποχής μας σε σύγκριση με την πραγματική, στην οποία μπορεί να νευρίαζες γιατί έχανες ή να τσακωνόσουν πάνω στην ένταση του αγώνα, αλλά ήσουν εκεί και την επόμενη μέρα με τους φίλους σου για να ξαναπαίξεις, να ξαναματώσεις, να ξαναγελάσεις, να ξανανικήσεις και να ξαναχάσεις.
Δυστυχώς στην σημερινή εποχή ένα παιδί νευριάζει με «απρόσωπους» φίλους, κλεισμένο σε ένα δωμάτιο και βάζοντας σε ιδιαίτερα υψηλό κίνδυνο την ψυχική του υγεία. Η δική του πλέον «αλάνα» είναι το πράσινο χορτάρι της τηλεόρασης ή κάποιο «νησάκι» που ο ένας προσπαθεί να σκοτώσει τον άλλον, αναφερόμενοι σε γνωστό παιχνίδι της εποχής μας το οποίο αποτελεί και «μάστιγα».
Οι εποχές φυσικά και έχουν αλλάξει και ένας μεγάλος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι ο κάθε γονιός φοβάται να στείλει το παιδί του έξω από το σπίτι. Κυκλοφορούν πλέον τόσο αρρωστημένοι άνθρωποι και ο καθένας μας προτιμάει να έχει ασφαλή το παιδί στο σπίτι, παρά να ζει με το άγχος αν θα το ξαναδεί. Πρόσφατο παράδειγμα οι δύο απόπειρες αρπαγής παιδιών σε Θεσσαλονίκη και Πύργο. Ενέργειες που τα παλιά χρόνια δεν είχαν θέση στην ελληνική ζωή.
Νοσταλγώ τα «παιδιά της αλάνας», εκείνα τα χρόνια που ζούσα πραγματικά σαν παιδί. Λυπάμαι αντίστοιχα τα δικά μας σημερινά παιδιά που δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να ζήσουν και αυτά σαν τα «παιδιά της αλάνας».
Κώστας Αγοράκης
